Tarihimize bakıldığında, Türk emekçisi, Kurtuluş Savaşı sonrası sanayileşme döneminden başlayarak günümüze kadar olan süreçte her zaman büyük fedarkarlıklar yapmış, ülke sanayi ve ekonomisinin en temel direği olmuştur. Sanayi Devriminin yaşandığı diğer ülke emekçilerinden farklı olarak, İşletmesini ve işverenini her zaman velinimeti görüp en küçük bir zarar dahi vermeden ekmeğini, aşını büyütmenin derdinde olmuştur.  

Dünyadaki emekçi sınıfı, sendikaların yeşerip güçlenme aşamalarında, Ludizm, yani makine kırma gibi eylemler ile anılırken, Türk İşçi sınıfı, emeğe ve emek verdiği makinalara belki de işverenlerden daha çok sarılmışlardır. Zaten bu gerçek, Türkiye’deki işçilerin, eylem yaparken değil işlerini yaparken hayatlarını vermeleriyle de defalarca ispat olmuştur.

Ancak, Türk işçi sınıfının tarihi bu denli temizken, 21.yy. başlarından beri, önce sermaye sahipleri daha sonra ülkeyi yönetenler tarafından emeğe karşı sömürüler başlamıştır. İlk başlarda İş Güvencesi adı altında fakat içi boş olan yasalar çıkarılmış, bu yasa işverenler tarafından, sendikalı olmak isteyen ya da emeğinin mücadelesini verip işinden olan işçiye küçük tazminatlar karşılığında bedel ödetilebilen bir yol haline gelmiştir.

Özellikle 2000’li yıllardan sonra, sermayelerin kat kat büyümesine karşın, kendi alın terlerinin karşılığı olan ücretlerinin de en azından enflasyon oranında ve biraz da refah payıyla arttırmak isteyen emekçilerin, eylemleri engellenmiş ve en doğal hakları olan grev hakları, uydurma sebeplerle ellerinden alınmıştır.

Pastasını her geçen gün büyüten fakat pastadan, bu pastanın en büyük sahibi olan emekçiye pay vermemek için, rekabet, küreselleşme gibi standart jargonlara sığınan sermayedarlar ise artık, Toplu iş sözleşmelerinde de sırtını hükümetlere yaslamış, emeği ve emekçiyi görmezden gelmektedir.

Ülkeyi ve insanımızı sınırsızca sömürme hakkını kendinde gören sermaye sahipleri, emeğe karşı kendilerini kollayan siyasal çerçevenin de yardımıyla hoyratlıklarına devam etmektedirler. İfsada dayalı üretim biçimini, köleleştirmek istedikleri halka dayatan, insanların yoksulluk ve insanca yaşama ihtiyaçlarını, rant ve sömürü düzenleri için fırsat bilen, işçi ve alın teri düşmanı kapitalist yağmacılara emekçiler geçit vermeyecektir.

Biz, ÜLKÜCÜ İŞÇİLER DERNEĞİ olarak, sermaye düşmanlığı değil, emeğinin karşılığının peşinde olan onurlu tüm işçilerin, sonuna kadar yanlarında olduğumuzu bildirir, bu onurlu yürüyüşte, hayırlı başarılar dileriz.

Yaşasın işçilerin birliği..

DİK BAŞ TOK KARIN MUTLU YARIN