Daha da yoğunlaştım ölüm ve yaşam kavramlarının sonsuzluğuna. An geliyor ki özleminin damarlarımı yırtıp, kalbimi durduracağını düşündüğüm dakikalar bir harabenin asla eski haline gelmeyecek kırık bir taşı oluyorum.
Buz gibi ölüm kokuyor hava. Kanım donuyor bitişlerin sancısından. Sensizliğe, kendi içimde bir kimsesizliğe teslim oluyorum. İçimde volkanlar patlayıp lavlar sımsıcak acılara dönüşüp yakarken, bana yakıştırılmayan sessizliğimi kuşanıyorum.
Paylaşmak, özümün parçalanmasını anlatmak, rüzgarın yel değirmenleriyle savaşı kadar çaresiz görünüyor gözüme. Kabuğuma çekilip kendime dönüyorum sessizce be anne…
İnanılmaz geliyor bana hayat annem. Sensizde olsa sürecek mi yaşam. Mevsimler kısır bir döngünün içinde art arda gelip, katması gerekenleri evrene katıp çekiliyorlar yaşamımdan. Senin konun sanki burnumda be annem, İlkbahar açan çiçeklerin mis kokusu gibi. Seni, özlüyorum uzaklarda.
Yaz, sanki sen yanımdaymışsın gibi alevden elbisesini kuşanıp geliyor ilk baharın ardından. Özlüyorum her mevsimde seni.
Uzak kaldıkça daha da kıymetin artıyor. Daha da fazla dört elle sarılmam gerektiğini düşünüyorum sonra.Yapmak istediğim her şey için yarının çok geç olabileceğini çok iyi biliyorum.
Aslında sana güzel şeyler de söylemek istiyorum. Haykırmak geliyor içimden Anne sen kıymetlimsin diye. Kısacası özlüyorum seni annem. Değerini daha iyi anlıyor ve daha da çok seviyorum seni. Güzel gözlüm, seviyorum seni.
Hediyeni alamadım bu 14 Mayısta, sen bu yazımı hediye kabul et olur mu?
Annem, anneler günün kutlu olsun. ,
Oğlun…
